Aristoteles'e göre mutluluk ile erdem aynı anlama gelen iki kavramdır. Mutluluğu ''iyi yaşamak'' ilkesi üzerinden tanımlayan Aristoteles'e göre, kişi ancak erdemli bir yaşam sürerse tam anlamıyla mutlu olabilir. Nihilist filozoflar ise mutluluğu uyku hali olarak tanımlanmıştır...
İnsanlar kendilerine çok fazla yük yüklüyorlar. Yükledikleri yük ne önem arz eder bilemiyorum, ancak bu kadar yük ile nasıl mutlu olabilirler onu düşünüyorum. İnsanlar bir an önce mutlu olmak zorunda. Mutlu olmayan insanın bu yaşamdan ne beklentisi olabilir ki... Mutluluk olmadıktan sonra bir anlam çıkmaz. Bir şair, "Mutluluk bir armağandır ve işin sırrı onu beklemekte değil" demiş. Mutlu olmayı beklemeyin, bir an öne hareketlenin. Hayatımın büyük bir çoğunu "mutluluk adına" yaşıyorum. Eğer mutlu olmazsam yaşamaya değer bir şeyim olmaz...
Yaşıyorum ve mutluyum. Mutlu olduğum için de yaşamaya değerim...
Burada sözü Özdemir Asaf'a bırakalım:
"Bunca yıl yaşadım
Elime ne geçtiyse yitirdim
Biraz daha yaşayacağım
Yalnız bir şey biriktirdim
Bir bakış, bir görüş, bir duyu, bir düşünce
Belki aç kalacağım
Suçlanacağım ölünce
Biraz yazdım, artık hep yazacağım
Hüzünden baş alamadım
Görünce"
Mutlu kalın mutlu kılın...
